Wlastimil Hofman portret kobiety z 1927r w stylu Art déco. Na blejtramie i na płótnie pieczątki Muzeum Miejskiego Historii Sztuki im. J. i K. Bartoszewiczów w Łodzi.
Fotografia nr. 4 przedstawia zdjęcie sportretowanej kobiety. Zdjęcie wykonane przez zakład fotograficzny działający przed wojną w Zakopanem - "STEFA Zakopane" Jest to stosunkowo wczesna praca artysty z okresu międzywojennego. Wczesne prace Wlastimila Hofmana są najbardziej poszukiwane na rynku antykwarycznym ze względu na to iż był to najlepszy okres jego twórczości .


Biografia:

Wlastimil Hofman (ur. 27 kwietnia 1881 w Karlinie k. Pragi jako Vlastimil Hofmann, zm. 6 marca 1970 w Szklarskiej Porębie) – jeden z najwybitniejszych polskich malarzy XX wieku, przedstawiciel symbolizmu. Był najmłodszym z szóstki dzieci Czecha Ferdynanda Hofmana i Polki Teofili z d. Muzyka. W 1889 roku rodzina przeniosła się do Krakowa, gdzie Wlastimil uczęszczał do szkoły św. Barbary i gimnazjum im. Jana III Sobieskiego. W 1896 roku rozpoczął studia w Szkole Sztuk Pięknych u Jacka Malczewskiego, Leona Wyczółkowskiego i Jana Stanisławskiego. W latach 1899-1901 studiował w École des beaux-arts w Paryżu pod kierunkiem Jean-Léona Gérôme'a. Od 1902 roku zaczął wystawiać swoje prace. Od 1904 należał do Towarzystwa Artystów Czeskich "Mánes" i Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". W 1905 roku powstała Spowiedź, która wystawiona w 1906 roku w warszawskiej Zachęcie przyniosła mu sławę. W 1907 jako pierwszy Polak otrzymał nominację na członka wiedeńskiej Galerii Secesji. W latach 1914-1920 mieszkał w Pradze i Paryżu, po czym wrócił do Krakowa. W 1921 zbudował dom i pracownię przy ul. Spadzistej w Krakowie. W 1923 roku został członkiem ugrupowania "Sztuka Rodzima" głoszącego konserwatywny program artystyczny. Rok 1939 zamknął okres spokojnego życia i zmusił do wojennej tułaczki przez Wołyń do Stambułu, Hajfy, Tel Awiwu, Jerozolimy. W 1942 roku wydał tomik wierszy Przez ciernie do Wolności. Do Krakowa powrócił w czerwcu 1946 roku, ale już w 1947 roku wyjechał do Szklarskiej Poręby, gdzie zamieszkał w skromnym domku ("Wlastmilówka"). Po II wojnie światowej Hofman stał się kontynuatorem bogatej tradycji wcześniejszej kolonii artystycznej w Szklarskiej Porębie. Zarabiał tam na życie malując portrety turystom i mieszkańcom. Wówczas powstały liczne obrazy o tematyce religijnej dla kościoła parafialnego w Szklarskiej Porębie, w tym: Czterej Ewangeliści, Droga Różańcowa, Droga Krzyżowa, Adoracja Dzieciątka. W 1961 został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 6 marca 1970 roku, dokładnie dwa lata po śmierci ukochanej żony Ady, z którą zalegalizował swój związek w 1919 roku. Ich ciała zostały pochowane we wspólnym grobie na cmentarzu komunalnym. W Szklarskiej Porębie do dziś znajduje się małe muzeum poświęcone twórczości Wlastimila Hofmana, jedna z tamtejszych szkół nosi jego imię, a dzieła malarza wykorzystywane są w kościele parafialnym pw. Bożego Ciała przy ul. Franciszkańskiej. Istotny wpływ na twórczość Wlastimila Hofmana miała symbolistyczna sztuka Jacka Malczewskiego, z którym przyjaźnił się do jego śmierci. Hofman uznawany jest za za kontynuatora zapoczątkowanej przez Malczewskiego linii symboliczno-alegorycznej w malarstwie. Malował też sceny o tematyce religijnej, antycznej, baśniowej i fantastycznej. Był również autorem scen rodzajowych z życia górali i wizerunków chłopów, w których akcentował folklor i dekoracyjność strojów.