Biografia:

Stefan Pajączkowski — malarz, grafik i wybitny w Polsce znawca umundurowania i uzbrojenia żołnierza polskiego na przestrzeni wieków.
Urodził się 29 stycznia 1900 r. we Lwowie. Jego ojcem był znany lekarz, a później przez szereg lat dyrektor Szpitala Powszechnego w Sanoku, Włodzimierz Pajączkowski.

Stefan Pajączkowski zdawał maturę w Gimnazjum Sanockim w 1918 r. i już wówczas, w czasie I Wojny Światowej pomagał rannym żołnierzom wycofywanym z frontu. Otrzymał za to austriacki srebrny medal (Czerwonego Krzyża) z dekoracją wojenną. W czasie wojny przebywając w Wiedniu odwiedzał liczne w tym mieście galerie i muzea, które zapoczątkowały jego zamiłowanie do sztuk pięknych. Koniec wojny i rozpad monarchii austro—węgierskiej zastał Go w Akademii Wojskowej w Wiener—Neustadt. Już w wolnej Polsce wstąpił do Szwadronu Zapasowego 6 Pułku Ułanów Jazdy Lwowskiej w Rzeszowie (późniejszych Ułanów Kaniowskich). W następnym roku został przyjęty do Oficerskiej Szkoły Jazdy w Starej w 1920 r. przebywał w szpitalu. Potem studiował i uzyskał absolutorium na Wydziale Prawa Uniwersytetu we Lwowie. Jednak zrezygnował z zawodu prawnika i podjął naukę rysunku i malarstwa sztalugowego w pracowni malarza—batalisty Zygmunta Rodakowskiego.

Po ukończeniu we Lwowie Rolniczych Kursów Ziemiańskich, w 1926'' r. osiadł w Wańkowicach i prowadził gospodarstwo rolne. W tym czasie został mianowany podporucznikiem pospolitego ruszenia, zachowując barwy 6 Pułku Ułanów. W roku 1927 wstąpił w związek małżeński i nadal gospodarował w wańkowickim majątku. Równocześnie dużo rysował i malował. Wybuch II Wojny Światowej zmusił Pajączkowskiego do przyjęcia stanowiska rządcy w majątku w Kostarowcach koło Sanoka. Koniec wojny zastał Go w oddziałach wojskowych w Przemyślu, a potem z II Armią WP przeszedł szlak bojowy tej armii. Zdemobilizowany został w 1946 r. w stopniu rotmistrza.

Po wojnie Pajączkowski osiadł z rodziną w Poznaniu, gdzie najpierw do 1950 r. pracował w Państwowych Nieruchomościach Ziemskich, a później podjął pracę w Krajowym Związku Spółdzielni Przemysłu Ludowego i Artystycznego. W roku 1951 został członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. W latach 50—tych powstały jego najlepsze prace malarskie, w tym liczne kompozycje batalistyczne i akwarele mundurowe. W roku 1956 zainicjował reaktywowanie Wielkopolskiego Muzeum Wojskowego, które istniało w Poznaniu w latach 1919—1939. Starania te zostały uwieńczone odtworzeniem tego muzeum jako działu Muzeum Narodoski objął w 1950 r. stanowisko kustosza. Zbiory muzealne, którymi się opiekował umieszczono w pawilonie na Starym Rynku w Poznaniu, a 22 lutego 1963 r. nastąpiło uroczyste otwarcie ekspozycji muzealnej. Trochę później, bo w 1965 r. z inicjatywy kustosza Pajączkowskiego zawiązano w Poznaniu Koło Stowarzyszenia Miłośników Dawnej Broni i Barwy.

Obok swej pracy muzealnej Pajączkowski działał na polu artystycznym. Z jego prac o tematyce wojskowej zorganizowana została m.in. wielka wystawa pt. "1000 lat Oręża Polskiego", która odwiedziła liczni miasta Polski.Przez całe swe dojrzałe życie Stefan Pajączkowski interesował się dziejami jazdy polskiej, jej umundurowaniem i uzbrojeniem, stąd ta tematyka była wiodącą na wyżej omawianej wystawie, a jej autor stanął w szeregu znakomitych znawców umundurowania wojskowego: B. Gębarzewskiego. W. Gepnera, Z. Bocheńskiego i W. Dziewanowskiego. Rysunki Pajączkowskiego znalazły się w książce wydanej 1980 r. przez KAW w Warszawie pt. "Jazda Polska". Jej autor był również grafikiem. Wykonał szereg exlibris6vv (znaków książkowych) o delikatnym rysunku, na których elementem zasadniczym są motywy wojskowe.Stefan Pajączkowski zmarł nagle podczas pobytu w Wielkiej Brytanii 2 czerwca 1978 r. w Edynburgu. Jego prochy sprowadzone do kraju spoczęły na Cmentarzu Junikowskim w Poznaniu.