Obraz ten posiada orzeczenie potwierdzające jego autentyczność wydane przez firmę DESA Dzieła Sztuki i Antyki Sp.z o.o.

Pejzaż przedstawiający znane tatrzańskie jezioro, zwane Morskim Okiem. Kompozycja statyczna przedstawia fragment jeziora otoczony lasami, w których to płyną pełne uroku skaliste potoki. Monumentalne, surowe granitowe skały kontrastują z otaczającą romantyczną turkusowo-śliwkową wodą jeziora. Obraz ten jest doskonałym przykładem fascynacji Gałka zmiennością tatrzańskiego krajobrazu. Pejzaże Gałka doskonale oddają bezmiar górskich przestrzeni, monumentalizm skalnych masywów oraz zmiennych warunków atmosferycznych w górach. Malarz doskonale uchwycił tu ulotność chwili i urok jaki roztacza to miejsce. Patrząc na ten obraz ma się wrażenie, że za moment kłębiące się chmury nad szczytami gór zmianą pogodę i widok tego miejsca nie do poznania. Bezkres dzikiego krajobrazu, zamknięty na tym niewielkim fragmencie tektury, daje wrażenie stłumionej potęgi przyrody. To oczarowanie arytmicznością barw, kapryśnością dźwięków, również labilnością chwil odbija się w tej pracy. Trudne do zatrzymania zjawiska wypływały spod jego pędzla, kłębiąc się w różnokolorowych plamach, przechodzących z różu w błękit, z błękitu w zieleń. Czar impresji, wrażliwość zmysłów sprawiają, że jego obrazy są tak niesamowite, jakby malowane jaźnią. Poprzez wyraźne plamy barwne i dobrze widoczne ruchy pędzla artysta potrafił wydobyć najbardziej charakterystyczne cechy przedstawianego miejsca. Do jego ulubionych krajobrazów górskich należały okolice Morskiego Oka, które Gałek ukazywał zwykle tak jak na tym obrazie w sposób fragmentaryczny, skupiając się na widoku kilku górskich szczytów i malowniczym zakolu słynnego jeziora.

Biografia:

Stanisław Gałek (1876 Mokrzyska k. Brzeska - 1961 Zakopane).
W latach 1899-1900 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem J. Malczewskiego i J. Stanisławskiego. Naukę kontynuował w Kunstgewerbeschule w Monachium oraz w École Nationale des Beaux-Arts w Paryżu. Po przyjeździe do kraju mieszkał w Zakopanem. Należał do Towarzystwa Sztuka Podhalańska. Odbywał liczne podróże artystyczne m.in. do Paryża, do Włoch i na Krym. Po 1945 wystawiał w Zakopanem, gdzie w 1960 roku odbyła się jego wystawa jubileuszowa oraz z grupą 'Zachęta' w Warszawie. Malował głównie widoki tatrzańskie; w dwudziestoleciu międzywojennym uchodził za najlepszego pejzażystę Tatr. Malował także portrety.

Szczegółowa biografia artysty
Tematykę twórczości Stanisława Gałka zdominowała miłość do gór. Zafascynowany tatrzańskimi krajobrazami artysta postanowił związać swoje życie z Zakopanem, w którym mieszkał, malował, rzeźbił oraz działał na rzecz rozwoju sztuki podhalańskiej. Stanisław Gałek urodził się w Mokrzyskach w 1876 roku. Do Zakopanego przeniósł się w wieku trzynastu lat i tam też rozpoczął edukację artystyczną. W 1891 roku przyszły malarz dołączył do grona uczniów Szkoły Przemysłu Drzewnego, w której zdobywał umiejętności w zakresie rzeźby. Pięć lat później artysta został asystentem Edgara Kovátsa i uczył młodych fascynatów piękna sekretów sztuki rysunku. W 1899 roku Stanisław Gałek rozpoczął studia w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie doskonalił warsztat w pracowniach Jana Stanisławskiego i Jacka Malczewskiego. Naukę kontynuował w Monachium oraz Paryżu. Jego francuskim mistrzem był nauczyciel wielu wybitnych twórców, w tym Vlastimila Hofmana - Jean Léon Gérôme. Stanisław Gałek wystawiał swoje prace regularnie już od 1900 roku. Pejzaże tatrzańskie jego autorstwa pojawiały się głównie na wystawach krajowych, lecz były znane również zagranicznej publiczności – szczególnie krytykom z Wiednia, Berlina i Budapesztu. Od 1920 roku prace Stanisława Gałka były także atrakcją każdej prezentacji twórczości zakopiańskich malarzy. Po studiach artysta powrócił do miejsca, z którego czerpał najwięcej inspiracji – Zakopanego. Od 1912 roku Gałek łączył twórczość malarską z karierą pedagogiczną – nauczał on wtedy w Szkole Zawodowej Przemysłu Drzewnego w Kołomyi, a cztery lata później kształcił także młodych zakopiańczyków. Stanisław Gałek działał aktywnie w zarządzie Towarzystwa „Sztuka Podhalańska”, którego głównym celem było promowanie twórczości plastyków poprzez ekspozycję oraz zakup ich dzieł. Członkowie tego ugrupowania brali również udział w licznych warsztatach, odczytach i tym podobnych przedsięwzięciach, których zadaniem było utrzymanie podhalańskiej sztuki na jak najwyższym poziomie. Do aktywnych działaczy na rzecz towarzystwa zalicza się także Stanisława Witkiewicza, Władysława Skoczylasa i Tymona Niesiołowskiego. Stanisław Gałek był również członkiem innego ugrupowania, zajmującego się popularyzowaniem twórczości rodzimych artystów – Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Stanisław Gałek zmarł w 1961 roku w Zakopanem. Był on nie tylko malarzem, ale również rzeźbiarzem i autorem projektów kilimów. Największe uznanie zyskał jednak jako twórca zakopiańskich pejzaży. Przedstawiają one górskie stawy i jeziora, lasy z pełnymi uroku, skalistymi potokami, tonące w chmurach wierchy i lśniące białymi futerkami owiec hale. Uwagę artysty niejednokrotnie przykuwały zjawiska atmosferyczne, charakterystyczne dla górskiego klimatu. Mgły kłębiące się nisko nad taflą wody i zboczami gór, białe smugi wiatru halnego, szalejącego u podnóża ośnieżonych szczytów czy śnieżna pokrywa okalająca koryto leśnego potoku – to tylko niektóre przykłady fascynacji Gałka zmiennością tatrzańskiego krajobrazu. Ulotnych, trudnych do zatrzymania na płótnie zjawisk szukał on nie tylko w górskim pejzażu, ale również w innych, wydawać by się mogło zwyczajnych miejscach, jak na przykład pasterski szałas. Na obrazach Stanisława Gałka wizerunki ludzi gór idealnie synchronizują się ze specyfiką tatrzańskiego krajobrazu, ukazując idealną harmonię człowieka i natury. Przedstawiany często przez artystę góral, pilnujący stada owiec na tle drewnianych chat oraz widocznych w oddali potężnych masywów górskich, nie tylko nie razi, ale wręcz stanowi istotny element tatrzańskiego pejzażu.

Morskie oko
Morskie Oku - perła Tatr Wysokich. Uważane jest za najpiękniejsze z jezior tatrzańskich. Leży ono w Dolinie Rybiego Potoku, który, przerywając zamykającą jezioro od północy morenę, wypływa z niego i wpada do pot. "Białki”. Jezioro fascynowało wielkich Polaków: malowali je między innymi Walery Eljasz-Radzikowski, Leon Wyczółkowski, Stanisław Gałek, zachwycali się jego błękitnymi wodami poeci (Maciej Stęczyński, Wincenty Pol, Adam Asnyk, Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Jan Kasprowicz), a także muzycy (Zygmunt Noskowski, Mieczysław Karłowicz). W XIX wieku po stawie pływała tratwa, a dzierżawca schroniska witał przybywających tu turystów wystrzałem z moździerza. Morskie Oko było jednym z najbardziej znanych celów wycieczek turystów z „epoki Chałubińskiego”. Już wtedy fascynowało Polaków, i jest tak do dzisiaj. Niezwykle piękne położenie jeziora, pośród otaczających go wielkich ścian skalnych Mięguszowieckich Szczytów, Cubryny, Mnicha, a także Żabiego Niżniego, Żabiego Wyżniego, Niżnich Rysów i Rysów, wywołuje wielkie wrażenie. Nazwa Morskiego Oka wiąże się, ze starą legendą, która mówiła, że jezioro to posiada podziemne połączenie z morzem, konkretnie z Morzem Adriatyckim. W dawnych czasach nazywano je Rybim Jeziorem, od bogactwa ryb w nim żyjących (żyją tu pstrągi).