Jest to realistyczny wiosenny pejzaż przedstawiający znane tatrzańskie jezioro, zwane Morskim Okiem. Kompozycja statyczna, otwarta, centralna, bez widocznej linii horyzontu. W kompozycji dominuje ciemnoniebieska tafla wody jeziora otoczonego szczytami o stromych, częściowo zaśnieżonych stokach, rozświetlonych promieniami jaskrawego wiosennego słońca. Potęgę przyrody akcentuje nastrój ciszy i spokoju. Drobiazgowej rejestracji szczegółów towarzyszy dbałość o podkreślenie realizmu. Obraz ten charakteryzuje sie dość szeroką gamą barwna ( występują barwy zarówno zimne jak i cieple). Przeważają złamane, "przybrudzone" zielenie. Rzeczywisty motyw krajobrazowy został jednocześnie poddany przez artystę pewnej idealizującej stylizacji.
Biografia:
Stanisław Dziemański (1897-1962)- malarz; naukę malarstwa rozpoczął przed rokiem 1915 w prywatnej Szkole Malarstwa i Rzeźby u Stanisława Dębickiego i Wincentego Wodzinowskiego. Uzupełniał wykształcenie w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych (1915-16) oraz u Teodora Axentowicza (1921). Po 1924 podróżował kilkakrotnie do Francji i Włoch. Od roku 1950 był członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. Od 1954 mieszkał w Warszawie. Malował techniką akwarelową i olejną przede wszystkim pejzaże górskie i morskie, a także portrety. Przed rokiem 1939 stworzył cykl obrazów ukazujący krajobrazy Polski. Brał udział w wystawach krakowskiego TPSP. Swoje prace prezentował na wystawach w kraju, m.in. w Krakowie, Warszawie, Poznaniu, Gdańsku, Lublinie, Zakopanem.
Morskie oko
Morskie Oku - perła Tatr Wysokich. Uważane jest za najpiękniejsze z jezior tatrzańskich. Leży ono w Dolinie Rybiego Potoku, który, przerywając zamykającą jezioro od północy morenę, wypływa z niego i wpada do pot. "Białki”. Jezioro fascynowało wielkich Polaków: malowali je między innymi Walery Eljasz-Radzikowski, Leon Wyczółkowski, Stanisław Gałek, zachwycali się jego błękitnymi wodami poeci (Maciej Stęczyński, Wincenty Pol, Adam Asnyk, Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Jan Kasprowicz), a także muzycy (Zygmunt Noskowski, Mieczysław Karłowicz). W XIX wieku po stawie pływała tratwa, a dzierżawca schroniska witał przybywających tu turystów wystrzałem z moździerza. Morskie Oko było jednym z najbardziej znanych celów wycieczek turystów z „epoki Chałubińskiego”. Już wtedy fascynowało Polaków, i jest tak do dzisiaj. Niezwykle piękne położenie jeziora, pośród otaczających go wielkich ścian skalnych Mięguszowieckich Szczytów, Cubryny, Mnicha, a także Żabiego Niżniego, Żabiego Wyżniego, Niżnich Rysów i Rysów, wywołuje wielkie wrażenie. Nazwa Morskiego Oka wiąże się, ze starą legendą, która mówiła, że jezioro to posiada podziemne połączenie z morzem, konkretnie z Morzem Adriatyckim. W dawnych czasach nazywano je Rybim Jeziorem, od bogactwa ryb w nim żyjących (żyją tu pstrągi).
