Szczegółowa biografia:


Leszek Piasecki (1928-1990) urodził się we Lwowie 7 sierpnia 1928 r., w rodzinie urzędnika kolejowego. Przez kilka lat uczył się w Szkole Przemysłu Artystycznego oraz w prywatnych pracowniach malarskich znanych mistrzów pędzla: Stanisława Batowskiego i Zygmunta Rozwadowskiego. Wywarli oni duży wpływ na osobowość młodego adepta sztuki malarskiej. Po wojnie osiedlił się w Katowicach i tam studiował w Wyższej Szkole Artystycznej, a od 1951 r. w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie jego nauczycielami byli: Ignacy Pieńkowski, Fryderyk Pautsch, Jan Hoplinski i Jerzy Fedkowicz. W Krakowie zaprzyjaźnił się z malarzem Jerzym Kossakiem (synem słynnego Wojciecha Kossaka) i pod jego kierunkiem kształcił swój kunszt artystyczny. Bywał w pracowni J. Kossaka i czasem wykonywał tzw. „podmalówki“ do obrazów. Po studiach wrócił na Górny Śląsk, gdzie poznał swoją przyszłą żonę Joannę Kołodziej, z którą miał dwie córki: Danutę i Małgorzatę. W latach 1956-1962 był stałym współpracownikiem tygodnika "Panorama" w dziale grafiki. W czasie obchodów Tysiąclecia Państwa Polskiego organizował liczne wystawy malarstwa historycznego. Do Wiednia przyjechał wraz z rodziną w 1974 r. i tutaj urządził własną pracownię malarską, tworząc dzieła o tematyce batalistycznej. Do najbardziej znanych jego prac należą: diorama "Bitwa pod Wiedniem" (wymiary 10x2m - wystawiana była kilka razy w Wiedniu), "Wjazd króla Jana III Sobieskiego do Wiednia", "Dowódcy wojska polskiego w Odsieczy Wiedeńskiej, hetmani: Stanisław Jabłonowski i Mikołaj Sieniawski","Tabor turecki w odwrocie". Dzieła te, wierne w szczegóły, pełne żywiołowości i ruchu, nawiązują do najwspanialszych polskich dzieł malarskich realizmu historycznego. Malował portrety, ale przede wszystkim ulubione sceny batalistyczne, konie, polowania. Z racji tej tematyki nazywany był czasem „Kossakiem z Wiednia“. Jego obrazy eksponowane były w wielu krajach Europy i w Ameryce, znajdują się w zbiorach prywatnych i muzeach m.in. w Muzeum Polskim w Rapperswill w Szwajcarii. Wystawiał w warszawskiej Zachęcie, w Krakowie, w Moskwie, Odessie i wielokrotnie w Wiedniu. Zajmował się również konserwacją obrazów olejnych przełomu XIX/XX wieku. Otrzymał w lutym 1984 nagrodę im. Brata Alberta za konserwacje dzieł sztuki, znajdujących się w Kościele Polskim św. Józefa na Kahlenbergu. Największym wydarzeniem w życiu artysty był 1983 rok, wielkie obchody w Wiedniu rocznicy 300-lecia Odsieczy Wiedeńskiej króla Jana III Sobieskiego. W czasie pobytu w Wiedniu papieża Jana Pawla II (13 września 1983 r.), dzięki staraniom Polonii i osobistemu zaangażowaniu Leszka Piaseckiego, papież odwiedził Kahlenberg i Kościoł Polski. Poświęcił kaplicę Matki Boskiej Częstochowskiej, pięknie wymalowaną przez Leszka Piaseckiego i obejrzał Kaplicę Sobieskiego oraz obrazy, podarowane przez malarza kościołowi. Leszek Piasecki był bardzo zaangażowany w pracę społeczną na rzecz Polonii, będąc w latach 1984-86 prezesem Zwiazku Polaków "Strzecha". W czasie uroczystych spotkań Polonii, przy okazji różnych imprez historycznych na Kahlenbergu, występował w stroju szlacheckim wraz ze swoją urodziwą żoną Joanną, także ubraną w historyczny strój polskiej szlachcianki. Razem tworzyli wspaniałą parę, podziwianą przez wszystkich na Polskich Balach "Strzechy" w Kursalon Statpark. Był on pełen energii i zaangażowania w sprawy Polonii nie tylko w Austrii, ale także miał liczne kontakty z naukowcami polskimi, szczególnie w Lublinie z prof.dr Władysławem Kucharskim, autorem szeregu książek o Polonii w Austrii. Współpracował również i był bardzo aktywny w Towarzystwie Austriacko-Polskim u prof. Theodora Kanitzera, wygłaszając prelekcje o malarstwie historycznym. Utworzył także Polsko-Austriackie Stowarzyszenie Malarzy Polskich, planował wydanie książki o polskich malarzach w Austrii. Zbierał polskie pamiątki, dokumentował je, wygłaszał wykłady na tematy historyczne i malarskie, publikował także liczne artykuły w polonijnej prasie "Głos Polonii". Usilnie starał się o utworzenie w Austrii Polskiego Muzeum; miało ono powstać w zamku Kaya. Niestety, planów tych nie udało mu się zrealizować, gdyż zmarł niespodziewanie w wieku 62 lat. Pochowany został w lipcu 1990 r. na cmentarzu Gersthof w 18 dzielnicy Wiednia. Stojąc przy jego mogile ujrzeć można z daleka wzgórze Kahlenberg z jego ulubionym Polskim Kościołem, gdzie tyle serca i własnej pracy zostawił.

Obraz przedstawiający pocztowego pancernego (I Rzeczpospolita). Pancerny ukazany jest na siwym koniu, w kolczudze; uzbrojony w szable, łuk refleksyjny oraz długą broń strzelecką (bandolet). Obraz ten pochodzi ze znanego zbioru około 25 obrazów prezentujących polskie formacje wojskowe - od średniowiecza do czasów współczesnych. Charakterystyczne obrazy na jednolitym tle zostały wykonane przez artystę na początku lat 60-tych na prywatne zamówienie. Na obrazie tym szczególną uwagę zwraca wierne odzwierciedlenie rynsztunku żołnierza, anatomii konia, piękna żywa kolorystyka oraz charakter postaci. Leszek Piasecki był mistrzem charakteru. W jego twórczości detal odgrywał nieco mniejszą rolę, niż w twórczości jego mistrzów i nauczycieli, za to charakter postaci był sprawą kluczową (zarówno ludzi jak i zwierząt). Widać to również i w tym obrazie - pewna "kukiełkowość" postaci, filuterność konia. Piasecki malował z sercem i humorem, niejako "ku pokrzepieniu serc". Żywy koloryt, żywe i sympatyczne istoty. To charakteryzuje twórczość Leszka Piaseckiego.

Pancerni, jazda pancerna – średniozbrojne oddziały jazdy polskiej w Rzeczypospolitej Obojga Narodów od XVII do XVIII wieku. Jazda pancerna wykształciła się z jazdy kozackiej, tzw. kozaków (nie mających jednak nic wspólnego z rodzącym się od XIV wieku Kozactwem), którym dodano cięższe uzbrojenie. W Koronie formację tę zwano potocznie czeremisami. Na Litwie istniała lokalna odmiana jazdy kozackiej – petyhorcy. Pancerni używani byli w bitwach do wspierania uderzeń husarii, oskrzydlania, rozbicia lub ostatecznego zniszczenia przełamanego przez husarię frontu przeciwnika. Od drugiej połowy XVII wieku pancerni stanowili przeważającą większość polskiej jazdy (60-70%). Wykorzystywani byli głównie na kresach, w walce z Tatarami i Kozakami, a podczas Potopu także przeciwko regularnym oddziałom jazdy i piechoty szwedzkiej. Oficjalnie kozaków przemianowano na jazdę pancerną w 1676, dla odróżnienia od Kozaków, kojarzonych z Powstaniem Chmielnickiego. Po reformach w 1776 roku zarówno husaria, jak i pancerni zostali przekształceni w oddziały Kawalerii Narodowej. Żołnierze ci chronili się za pomocą kolczug, rzadziej bechter oraz kapturów kolczych i misiurek, a czasem szyszaków. Używali lekkich, okrągłych tarcz kałkanów (pochodzenia mongolsko-tatarskiego). Uzbrojeni byli w szable, łuki refleksyjne, broń palną (pistolety, bandolety, rusznice,), a niekiedy czekany oraz broń drzewcową. Obowiązek posiadania włóczni wprowadzono w czasach Jana III Sobieskiego. Litewscy petyhorcy zamiast włóczni posiadali dodatkowe wyposażenie w postaci rohatyny (czasami kopii).W chorągwiach kozackich kolczugi i misiurki nie stanowiły reguły (spora część żołnierzy walczyła po lisowsku, czyli bez uzbrojenia ochronnego), zaś w choragwiach pancernych posiadali je prawie wszyscy towarzysze.

Pancerni byli wszechstronni. Używani do: kontrofensywy, natarcia, a nawet desantu na tyły wroga. Potrafili związać wroga walką i zrobić miejsce dla szarży husarii, która była przeznaczona do tego rodzaju manewrów. Pancerny był od husarza lżejszy, dzięki czemu bardziej mobilny i szybszy. Często husaria szarżowała na wroga, a zza niej lub z flanki wyłaniali się pancerni. Rekrutowali się przede wszystkim ze szlachty, choć nie był to warunek konieczny. Dostawali żołd porównywalny do żołdu husarii. Służyli samotrzy – pancerny i dwóch pocztowych. I tak przyjeżdżając na miejsce koncentracji wojska, pancerny przyjeżdżał w zależności od zamożności, uzbrajając siebie i pocztowych, taborami, oporządzonymi końmi itd. Pancerni jako świetnie wyszkolona, szybka, zwrotna jazda wiązali wroga walką i przechylali szalę zwycięstwa. Ich wszechstronne zastosowanie umożliwiało użycie ich w każdym rodzaju walki, nie tylko podczas szarży. Wiele chorągwi pancernych było przemianowanych na husarskie, gdy zachodziła taka potrzeba. Kroniki donoszą nawet, że od lat 70 XVII wieku zapanowała moda na bycie pancernym, stąd taka przewaga liczebna nad husarią. Wielka jazda, trochę zapomniana, trochę w cieniu husarzy, ale jakże ważna i niezastąpiona.

Olej na płótnie. Obraz oprawiony jest w ładną złotą zdobioną ramę. Wymiary w świetle ramy: 49,5x60 cm. Wymiary wraz z ramą: 60x71 cm. Sygnowany p.d. "Leszek Piasecki" - sygnatura oryginalna autorska. Stan zachowania obrazu i ramy: dobry - w okolicy przedniego prawego kopyta konia niewielkie ubytki warstwy malarskiej (widoczne na zdjęciach).