Nastrojowy pejzaż o romantycznej aurze, ukazujący rozległą, górską dolinę z wijącą się rzeką, pasącymi się na łąkach owcami oraz zabudowaniami wiejskimi u podnóża monumentalnych masywów skalnych. Kompozycja malarska opiera się na klasycznym, panoramicznym układzie, charakterystycznym dla malarstwa krajobrazowego XIX wieku. W lewej części obrazu, na krętej ścieżce, artysta umieścił drobną postać kobiety niosącej kosz na głowie – motyw typowy dla ujęć idyllicznych, wprowadzający element życia codziennego i podkreślający skalę otaczającej natury. W tle, na wzgórzu widoczna jest samotna wieża lub mała budowla obronna, wprowadzająca akcent historyzujący.

Dzieło wyróżnia się miękkim modelunkiem światła, subtelną paletą barwną opartą na zielniach, brązach i błękitach oraz dbałością o detal w partiach roślinności. Kolejne plany budowane są z wyczuciem przestrzeni i perspektywy powietrznej, co nadaje kompozycji głębi i romantycznego nastroju kontemplacji natury. Sposób kształtowania pejzażu, harmonijna konstrukcja oraz liryzm przedstawienia pozwalają wiązać obraz z kręgiem Roberta Scotta Duncansona – czołowego przedstawiciela amerykańskiego pejzażu XIX wieku, związanego ze szkołą rzeki Hudson i tradycją romantycznego luminizmu.