Atrybucja: Jan Dirksz Both (1618–1652) lub krąg / naśladowca

Obraz utrzymany w stylistyce tzw. "italianistów" szkoły utrechckiej, do których należał Jan Dirksz Both – jeden z najwybitniejszych przedstawicieli złotego wieku malarstwa holenderskiego. Kompozycja rozplanowana jest horyzontalnie, z silnie rozwiniętym pejzażem krajobrazowym oraz charakterystyczną dla Botha złotą, rozproszoną światłocieniowo atmosferą zachodzącego słońca. W głębi widoczny jest rozległy, malowniczy krajobraz z pagórkowatą linią horyzontu oraz zabudowaniami w oddali, zaś na pierwszym planie – niewielka scena rodzajowa z postaciami wędrowców. Na uwagę zasługuje miękki modelunek form, subtelne przejścia tonalne oraz mistrzowskie wykorzystanie efektów światła, które budują głębię i nastrojowość typową dla tzw. luminizmu utrechckiego. Temat włoskiego pejzażu z motywem drogi i postaci wędrowców był wielokrotnie podejmowany zarówno przez Jana Botha, jak i jego brata Andriesa oraz malarzy ich kręgu, m.in. Cornelisa van Poelenburgha czy Hermana Saftlevena.

Biografia

Jan Dirksz Both (ur. ok. 1618 w Utrechcie, zm. 1652 tamże) – holenderski malarz i rysownik okresu Złotego Wieku malarstwa niderlandzkiego, przedstawiciel tzw. italianistów utrechckich. W młodości kształcił się pod kierunkiem Abrahama Bloemaerta, a następnie odbył wraz z bratem Andriesem podróż do Francji i Włoch. Około 1638 r. przebywał w Rzymie, gdzie wszedł w krąg artystów związanych z grupą Bentvueghels oraz pozostawał pod silnym wpływem malarstwa Claude’a Lorraina. Twórczość Botha charakteryzuje się nastrojowymi pejzażami włoskimi o miękkim, złocistym świetle, subtelnym modelunku przestrzeni i delikatnej grze światła i cienia. Często umieszczał w swoich kompozycjach drobne sceny rodzajowe z postaciami podróżnych, pasterzy czy wędrowców. Po powrocie do Utrechtu w 1646 r. zdobył uznanie jako jeden z najwybitniejszych holenderskich pejzażystów XVII wieku. Zmarł nagle w wieku ok. 34 lat, prawdopodobnie w wyniku utonięcia.